Menu
Gildia Pióra na Patronite
Wiersz

najważniejsze

tak wierzyć w tę ciszę
jakby można było wiarą ją otworzyć
sięgnąć na wskroś przez lata zastygłe
do tego co czułe – biegnące na bosych stopach
po skoszonej trawie

i nic wyżej ponad wiatr
nic niżej od dżdżownic wychodzących po ulewie
nic głębiej od zapachu kory
o którą ociera się zwierzę

nic bardziej bez siebie niż gdy się jest
dla innych
i ty dla mnie jesteś – choć ja tu bez ciebie

28 822 wyświetlenia
275 tekstów
113 obserwujących
  • Odys syn Laertesa

    28 September 2021, 10:26

    Cisza wynikająca z "braku dźwięków" bywa bardzo zmysłowa... Ale dopiero zniknąć dla wszystkich zmysłów a jednak być (czuć - w relacji) dowodzi "celu" człowieczeństwa i jego "natury".
    Ciekawy wiersz. Pozdrawiam

    od zorro4
  • 27 September 2021, 20:01

    Jak zwykle - niezwykłe.
    Miłego wieczoru. :)

    • 27 September 2021, 20:22

      Skrzydlaty się chyba nie obrazi? :)

    • 27 September 2021, 20:26

      :))

    • Kamil Borkowski

      27 September 2021, 22:19

      Dziękuję Arturze.

    • 28 September 2021, 04:53

      Nie ma za co, nawet słowa niemoje. ;)
      To Twoja zasługa.
      Miłego dnia. :))