taki zlepek myśli, jak kłębek wełny zbaraniały

tak więc sączę sobie zimne piwo
po zimnym dniu w ciepłym pokoju

etykieta już nie odłazi
nie tak jak moja oderwania na chwałę różnic temperatur
panujących czasem w człowieku

jest stabilnie, choć gdybym miał stanąć na jednej nodze
przyparłbym ją do ściany, orzekłszy że grawitacja wcale nie wyznacza mi granic
miejsc w których coś ma spadać

- wznosić można się dokądkolwiek
aczkolwiek niebo wydaje się dalej, niż ktoś tuż obok,
tej szaro białej, czasem przystawionej meblem ściany

jako iż to dziennik i pora całkiem w bezruch skupiona
- może nie palce - ino człowiek ubrany w spokój
- jak cisza przed burzą, wpatrzona w malowane wrota
mogę śmiało się wstydem zarumienić, mam prawo je łamać
mówić, że milczę
i tworzyć coś na pozór

ostatnio rozciągam palce w kolejne pisanie
i nie łamie mnie w krzyżu
gdy kciuk nie idzie w górę

bo wiem że dłoń nie może mi opaść,
gdy złapię kogoś za ramię