Wątek najpiękniejszej nici

Tak brzmi pęknięty zegar…
Dźwiękiem zmęczonej ciszy,
Kiedy na oślep biegasz
I nikt cię nie słyszy.

Czuć dotyk pustych ramion
Garnących odruchem siebie,
Kiedy są jak bez rzeki kanion
I jak brak miąższu w chlebie.

Słońce przepływa nad głową,
Wiatr przeczesuje włosy,
Uśmiech szuka znów kogoś,
Kto sercu ostrzem jest kosy.

Znalazłem Ciebie zgubioną
W milczeniu, pustce i cieniu.
Ciepłem byłaś mym dłoniom
Wodą chłodną w pragnieniu.

Choć to nie koniec drogi,
Seans wciąż trwa w tym kinie,
Jedynym drżeniem trwogi,
Że mi się znowu zaginiesz.

Bóg jeden zna koniec
Choć człowiek scenariusz pisze
Więc Bogu zawierzam dłonie
I nimi serce kołyszę.

QQ