Szłam pewnego wieczoru
poprzez życie,
nie śpiesząc się donikąd.
W parku było duszno od cieni.
Półmrok przyklejał się
do rozchylonych warg.
Ściekał z płowych włosów
i opadał aż na dno
porzuconej kałuży,
której potłuczone zwierciadło
odbijało nasze największe pragnienia…

Szłam poprzez ten park,
wypatrując haustu pożywnego powietrza…

Lecz nagle potknęłam się
o serce.
Leżało na środku chodnika,
małe, brudne, zaniedbane…
Spoczywało, jego szept pomału gasł…

Zdeptane i poniżone,
nie usiłowało dalej bić.

Podniosłam je,
pokruszone, potargane…

Cóż miałam począć? Rozwiesić ogłoszenia
o znalezionym sercu? Cóż miałabym napisać?
„Oddam serce w dobre ręce”?

Z biednym sercem pod pachą,
udałam się do domu.
Mijały tysiąclecia,
nikt się nie zgłosił…

Co zrobić z tą zagubioną biedaczyną?

Postanowiłam się nim zaopiekować.
Serce, pełne wdzięczności,
znów zachciało bić – z początku bardzo nieśmiało,
z czasem coraz odważniej, wyraźniej, weselej…

Pewnego dnia,
kiedy się tego nie spodziewałam,
znalezione serce

zakwitło –

a jego kwiat nazywał się
Miłością.