zima niczyja

myślę, że śmierć fizyczna jest najprzyjemniejszą ze śmierci
pewnie boimy się jedynie jej ostateczności

są momenty, w których żyję wiecznie
nie potrzebuję chyba innej wieczności

"tylko żeby przestać sie bronić to trzeba przestać się bać
albo przynajmniej bać się mniej niż chcieć żeby nie uciec"

tak, o tym właśnie piszę... może kiedyś przestanę się bać
ale póki się boję, chcę jedynie nauczyć się nie uciekać...
może lęk się mnie przestraszy

btw Freud napisał kiedyś, że człowiek broni się przed strachem za pomocą lęku
kiedy przeczytałam to, lęk we mnie poczuł się nagi i ośmieszony... tak jakby przyłapano go na gorącym uczynku
pomyślałam wtedy, że sama świadomość zmniejsza lęk, a walka ze strachem staje się wtedy głównie kwestią wyboru...

wątpię, by Boga dało się zrozumieć
skoro jest częścią mnie
mogę jedynie tej części mnie zaufać

nieświadomość też zazwyczaj wiąże się z bólem
bo czasem jednak przebija się do nas światło
i wchodzi w nas jak nóż
- to jest właśnie moment wyboru
uciec jeszcze głębiej w las czy isć tam skąd światło dochodzi
z nożem w plecach

czego nie rozumiesz
strach przed bólem jest chyba wspólny nam wszystkim
to brak strachu jest najbardziej przerażający

poddać się czy też poddać życie, albo raczej dojść do momentu, w którym możesz sobie na to pozwolić nie rozpadając się na kawałki
oznacza czasem właśnie zatopienie się w bólu - tym prawdziwym, nie mylić z cierpieniem neurotycznym, choć jedno zastępuje drugie
(piszę czasem, bo nie wiem czy zawsze... znam tylko swoją rzeczywistość)
więc tak, boję się

chyba siebie najbardziej... jak śpiewa Rogucki "nauczyłem się umierać w sobie"...
ale dla mnie "siebie" znaczy też "innych"
przede wszystkim tych, którzy cię kochają

boję się bólu, ale chcę go przeżyć od początku do końca
tak żeby nie powielać nigdy schematu, w którym bronię się przed nim używając jako tarczy innych
zbyt długo sama byłam tarczą
przynajmniej tyle jest w mojej mocy, dopóki żyję lub nie zwariuję...

niektórzy tną, to prawda
może tylko tak potrafią krzyczeć o pomoc