Czemu mnie życie okradasz?

Świat..
W objęciach mnie zamknął.
Na szyi
czuję jego zimne dłonie.
Słyszałeś wiatr?
Błądzę wzrokiem, pulsują skronie.
Czemu tak
okradasz mnie życie
ze złudzeń
i pięknych pejzaży w głowie,
co je malowałam
pełnymi nadziei myślami o tobie?
Czemu odbierasz wiarę
w cholerną równowagę w przyrodzie?
Wszystkie drogi pokryte są lodem.
Potrząsasz głową.
Słyszysz, patrzysz - nie widzisz, nie słuchasz.
Fałszywe dzwony wiercą dziury w uszach.
Pomyliłam się.
Za dużo ostatnich razów - jeszcze będzie wiele.
Rozmazałoś życie moje akwarele…
Umyłam ręce.
Spłukała się dusza przy okazji
ze złudnych obrazów i czyichś fantazji,
z wiary w ludzi i życie nowe - to lepsze.
Co za czasy, by się dławić powietrzem?