Świat tonie markotnym deszczem
Koszmary jawią się jawą
A marzenia strawą,
Bez przypraw do tego jeszcze.

Przechodnie patrzą nie patrząc.
Oddech miarowo świszczy
Szukając w stratach korzyści,
Które na końcu nic nie znaczą.

Kilka łabędzi zostało.
Trzymały się z dala od brzegu.
Zmęczony nie zwolnił biegu.
Czasu tak mało.

Pustynia samotnego gońca,
Martwe kwiaty słów
I rany znów.
Pustynia stworzona przez słońce.

Quid Quidem