Tak mocno kochać, to nie grzech - na szczęście, a chwała.
Ukłony pod pięknem wiersza zostawiam.

to prawda :)))
trzeba dużo przecierpieć/przepracować żeby dojść do pełni :)
dziękuję za dobre słowa i pozdrawiam :)

Czasem cierpienie, złamanie uszlachetnia. Pogłębia uczucie, budzi większą nadzieję.
I ta jedność staje się pełniejsza :))

A z takiej porcelany aż chce się czerpać, jak najwięcej :))