taki dzień jakie jutro

strupy schodzą nam z drogi
na którą wychodzą rozdartą nocą
pozszywani w przeźroczystość

w rozrzutność własną ułożeni
na tyle
by chcieć tak bardzo
kończąc na nie

może taka pusta barwa
nie zostawia cienia
i wątpliwości

że kolejne światło na drodze
można w czymś schować albo przytłoczyć
- tak ciężka bywa ulotność -

chwila nieuwagi
i całą skupiasz późną nocą

chwila ostrożności, by znaleźć się za daleko

a gdy już palcem prawie dotykasz
czegoś co na ciebie wskazało wyraźnie
postawiło do pionu
i w przyszłość ubrała jutrzejszą jaźnie

nagle w krzyżu
łamie twój bóg
- że kolana łatwiej oderwać od podłogi
niż od białych sufitów pociemniały wzrok

życie dążące do światła
zaćmiło podróż w stop
klatka i mrok