***

stoją w nas jak posągi od lat nietknięte światłem
ludzie na których śmieliśmy spojrzeć z wyższością
inwalidzi
niewładni
zaszczuci chorobą

stoją nam w źrenicach tak samo niepotrzebni
rozwleczeni pod skórą

wciśnięci w każdy ubytek naszego ciała
odtrąceni
przeinaczeni

zrośnięci z naszymi rękoma
gdzie one tam są oni

patrzą czekają
wrócą