Zapomniane twarze czasu.

Stąpając w mroku po nieznanej ziemi. Napotykam nieświadomie pozostałości po czyjejś obecności... przeminął ich materialny czas, zostawiły po sobie jedyny namacalny znak... stworzony ręką ludzi. Tylko gdzieś w oddali czai się niepewność zbudzonych eterycznych dusz. Przemierzając ta ścieżkę muskam dłońmi ich pokryte walka z czasem sarkofagi, niegdyś stworzone by być podziwianymi ... teraz już tylko wyrastające posępnie z objęć ziemi... wyryte na ich "twarzach" pismem mi nie znanym. Czy to był pisarz, czy może robotnik stary, może włodarz, lub tez dziecko ... nie wiem tego sama... każdy dotyk gdy zamykam oczy jest jak zdjęcie i choć już wyblakłe jest czytelne bo tłumaczone przez moja dusze, nieme obrazy mojej duszy.
Kiedy pada na Nie światło budzą się do życia...
Każdy z nich inny. każdy teraz już tak obojętny nam i tylko pragną tego niewypowiedzianego, choć jednego spojrzenia i myśli ... być zapamiętanym.

To dla tej jednej jedynej ... owładnięty Jej dusza, splatany Jej sercem, zatopiony w Jej Ciele... tylko Ona swym dotykiem sprawia ze moja dusza żyje, tylko Ona swym szeptem sprawia ze moje serce płonie, tylko Ona swoja emocja sprawia ze moje ciało nigdy nie zatonie:*
Nasz świat nigdy niezdobyty,
Nasz świat żarem naszych dusz spowity,
Nasz świat pasją, pragnieniem, emocją przed złem ukryty.