...
Srebrnym snem rozrzuca liście...
niesie czasu i wiatru tumany
jesień... kroczy zamaszyście
liście szepczą umieramy...

pod stopami barwny dywan
pajęczyny srebrem tkane
niebo płacze zimnym deszczem
ballady nuci smutkiem poprzeplatane...

wiatr dotyka drzew konarów
czule jak wirtuoz skrzypiec
świat rozmyty tonie we mgle
milion kropli spada ciszą na miliony mokrych istnień...

ptaki łapią resztki słońca
tnąc powietrze skrzydeł pędem
gra natura... gra sercami...
parki poetów... nostalgii... i liści pełne...

i choć lato odfrunęło...
z kluczem gęsi wśród uniesień
przyszła do nas i została cała w barwach... w pięknej szacie...
złota Polska piękna jesień...
Anita Steciuk