Spoglądam,
jak chmury bez treści
wlatują przez dawno otwarte
nasze fioletowe okno.
Szukam w nim zagubionych informacji
o przecenionych znaczeniach
siebie, w lwiej części
Twojej egzystencji.

Przeszłam Ci już
milionem małych kroczków.
Skończył mi się czas.
Zabrakło piasku w klepsydrze,
by go jeszcze raz przesypać
i wzniecić kurz, który pokrył
siedem gór i lasów,
pół świata kwiatów,
pola do popisu,
całą ciepłą słomę,
a z nią Twój zapał do mnie.