W ruinach
Spłonął wieżowiec butnych myśli,
Z którego w twarz krzyczałam Bogu:
"Czy tylko po to tu przyszliśmy,
By jeść okruchy z marzeń chlebów?"
Wiatr złamał skrzydeł okiennice,
Z trzaskiem pękają słowa niczyje.
Szkło z nieżywych okien spada na ulicę,
Gdzie wbije się w serce, tam zło przeżyje.
Dymem się snują resztki potęgi,
Po tym co chwały opoką było
I tylko jeden promień się przebił,
Przez szarą ścianę wspomnień pyłu.
Jedna cieniutka strużka światła
Płacze nad snów moich ruiną
Odbija się w kałuży mojej mocy gwiazda,
Choć złoty marzeń wiek tak szybko minął.
17 February 2011, 00:25
Pokorny, choć ja wyczuwam w nim nutkę tęsknoty za tymi "butnymi" czasami. Pozostały jedynie ruiny dawnej "potęgi", "złotego wieku marzeń"... Przyszła "dojrzałość", ale coś innego minęło bezpowrotnie....
W każdym razie nostalgicznie. I jak zawsze pięknie.Pozdrawiam ciepło Drogą Autorkę:)
16 February 2011, 23:19
Bardzo na plus. Zabieram do zeszytu, żeby móc wracać do niego. Pozdrawiam.
16 February 2011, 21:52
Tak dzieje się tylko wtedy, kiedy czyta je i rozważa inna Dobra Wróżka:)
Dziękuję z serca Violu za te cudne słowa:*16 February 2011, 20:40
Dziękuję Aniu, miło mi czytać taką opinię, od kobietki, która pisze parwdziwą poezję;)
16 February 2011, 10:40
A wiersz miał być bardzo pokorny:)
... pokorny wobec młodzieńczej hardości i pychy, której wieżowiec na szczęście dawno spłonął... ;)