fobie

splamione fobie szarpią realizm

wygłodzone grymasy lęku bezczeszczą ciało
szukając granic wytrzymałości

paraliż przybrał szkaradną maskę
szukając wykrzywionych myśli

absurdalny strach
obezwładnia

i choćbym w geście rozpaczy
roześmiała Ci się w twarz
plując łzami
Ty wyzwiesz mnie od optymistek
a potem wymiotując cierpieniem
zaczniesz zazdrościć mi szczęścia