Za wczesne odejście

Sonet dedykuję Poecie już śp. Januszowi, Janusz Cygan (Xavierowi).

Błękitnym stylem sam zapisał siebie –
w troski zakuty bez znieczulenia giął,
po drodze zgubił buty, a jednak wspiął.
Malował piórem – swoim, w kartkorzeźbie.

W noc księżycową z uniesioną głową
przeniknie myśli, by usiąść za biurkiem.
Nasączy w źródle – prześle krzyża znakiem.
Zbawiony, silny – przejdzie drogę nową.

Nieprzewidziane wyroki boskie, wiem:
kruche to życie, zawoalowane...
Będąc w edenie opowie nam snem – dzień.

Strofami chwytał za serce dogłębnie,
nie ugiął choć był w potrzebie. O Panie –
unieś pod skrzydła swe, niech jeszcze frunie

Krystyna Anna Szklarczyk
11.09.2019r./ 16:10