smutni ludzie

słońce wali do drzwi
i okien smutnych ludzi.
niewzruszeni, niepewni, pokonani
wypadli z życia. na zakręcie.
chcieli wejść w głąb siebie
dowiedzieć się - co potem

idą w pojedynkę z kroplą
goryczy pod językiem. zasznurowane
usta, odcięte powietrze. zacerowane
serce, ślepe źrenice.

na cmentarzysku zestarzała
myśl. nieujarzmiona.

smutni ludzie. jeszcze
nieprzeterminowani. skraplają się,
rozpryskują. wpadją w otchłań.

wpół krzyku, nie żyją dla świata.
za oknami. smutni ludzie
nigdy nie uśmiechają się
oczami. szykują się na jutro...

ale kogo to obchodzi