wciąż nie pogodziłem się z powiekami
skoro już umiem
poukładać w dłoniach nasze zimne palce
wyciągnąć odrobinę bardziej własne paznokcie
by wydrapać z nas to co swędzi
mówiąc życia wtórności
że się dla Ciebie nie powtórzy
układam wargi z dala od zwyklych słów
by zostawić ślad na Twoim ciele
na którym rozpraszam się wraz ze światłem
wiedząc
że nie drażni mnie jego jasny kolor
i nie widzi mi się
że się zobaczy
i jakoś będzie
dlaczego muszę myśleć o życiu tak cicho
nie wiedząc jak nazywa się to
o czym nie mam nic do powiedzenia
gdy wieczorem rozlewam się wraz z deszczem
po ulicach
współczując liściom
które jeszcze nie pytały o jesień
i stojąc w świata kolejce
nie wiedzieć po co jestem
i który to raz sprzedałem komuś słowa
na które mnie nie stać
by ustąpić miejsca
chciałbym zapomnieć że kiedyś umiałem powiedzieć
o tym że jestem i jak łatwo było mi
w poszukiwaniu ciepła
ocierać się o śmierć
Autor
12 December 2019, 21:00
nie wiedziałem że to ja
taki jestem nie spisany na straty
obydobry wieczór P.
dziękuję
12 December 2019, 19:29
gdy wieczorem rozlewam się wraz z deszczem
po ulicach
współczując liściom
które jeszcze nie pytały o jesień.
jak Ty pięknie piszesz15 November 2019, 12:15
Dzień dobry Magdaleno,
lubię czytać jak rozkładasz moją niedoskonałość na drobne.
Taka obecność, jest dla mnie budująca i czuję, że wczorajszy czas nie poszedł na marne, mimo narzekania na jakie sobie pozwoliłem.Hmm, przypadkiem wczoraj pomyliłem dziennik z szufladą, ale chyba nie zepsuło to pracy, bo szybko naprawiłem swój błąd.
Obecnie pusto w szufladzie i mam nadzieję, że jakiś czas też we mnie.od giulietka
15 November 2019, 06:47
Wyczuwam jakieś podskórne rozdwojenie, choć wszystko poukładane, może nawet za bardzo.
Cynizm połączony z liryzmem, przeszłość spleciona z obcą codziennością.
Niezmienne jest tylko to, że wciąż szarpie za serce i to mnie wciąż ujmuje w Twoim pisaniu.
Dobrze, że wyszedłeś z szuflady.