chwila

Skleiła nas gołoledź
nie miłość
podeszwy trzymają się drogi
jest człowiek tak bardzo
bez siebie
Ma na stole brudną ceratę
wieczne niedopałki i dym
mrokiem zasiany
przez tępo wpadające światła

Często krążył dookoła stołu
w zadeptany dywan patrzył
siedział na gałęzi Garncarskiej
jak gołąb zmęczony lataniem
w swojej pustce
wodził za słowa stepami filiżanki
piszesz coś?... pytał
a ty?... pytałem
nikt z nas nie odpowiadał
bo pisaliśmy życie razem

Cóż zostało...cisza
piórem błądzę w polanie
po której przechadza się Andrzej
zwą ja ruska górka
zakończona cmentarzem

(słońce zaszło jakby)

marka