Siedziała sama na pustym, miękkim fotelu.
Smutek był w każdej łzie spadającej z jej bladego
policzka. Osamotnienie stało nad nią torując drogę powrotną
nadziei. Nienawiść szeptała jej słowa, które wypowiedziane
siały w jej sercu agresje.Ona jednak siedziała i pomimo okrutnego
dla jej duszy towarzystwa nie zwracała na nic uwagi.
Przez cały czas ogrzewała ją wiara, która zaszyła się w małym,
cieplutkim kominku będącym ostoją dla jej rozemocjonowanego,
młodego serca.