Zdjęcie...

Siedzę w pociągu,
wracając do domu.
Spoglądam ukradkiem na małą,
uśmiechniętą dziewczynkę.
Wyciąga ręce do mężczyzny
siedzącego obok niej.
Ukradkiem ocieram łzy...
W sercu czuję ból, jakby
ktoś wbijał w nie tysiące igieł.
Myślę o zdjęciu,
jedynej rzeczy jaką mam.
Nawet nie dałeś mi szansy,
po prostu zostawiłeś i odjechałeś.
Nawet mnie nie widziałeś...

Teraz stoisz w ramce,
na półce jak gdyby nigdy nic...
Szeroki uśmiech zdobi Twoją twarz.
A ja? Ja tylko mogę marzyć,
że jesteś obok mnie, że
jak ta mała dziewczynka,
nieświadoma niebezpieczeństw życia,
pewna, że ją ochronisz,
wyciągam do Ciebie ręce
i tonę w Twoich ramionach...
Tato...