serce jak z lodu
roztopił w swych dłoniach
ciepły ten chłopak
uczuciami obsypuje świat

teraz z ich ust
słowa dwa
mają dziwny kształt
jak-gdyby niebo
układają w ramionach
różany szal

owinięte dłonie
na oczach blask
tysiąca gwiazd
noc ta jedyna
rozpoczęła baśń. . .

namiętnością spisane stronnice
rozrzucone wstydliwe litery
po pokoju szukające światła
wtulone w pościel
rozgrzane ciała

kartki
cieżkich oddechów

posypane czerwienią jej ust
wzdłuż linii bezswtydnej
kochanki czasu
co biegł zbyt szybko
by z nocą rozstanie
zawitało świtem
w objęciach słońca

baśń piszącego
ciągle

i dalej
i dalej

zakończenie jej
za tysiąc lat

gdy miłość przestanie
anioły na ziemię słać