łzy świętego Wawrzyńca

Kati, a wszystkie prowadzą do domu w niebie i nawet, kiedy czasem gubimy kierunek, Pan Bóg stawia nam na drodze drogowskazy, raz spadającą gwiazdę, innym razem uśmiech dziecka, a jeszcze innym dłoń drugiego człowieka... Dziękuję za komentarz i pozdrawiam serdecznie.

Alice, jak miło Cię widzieć, od razu się uśmiecham:)

M., jak zwykle artyzm komentarza przerósł wiersz:)
Czasami ciemności są tak nieprzeniknione, że wydaje się, iż nie istnieją gwiazdy, ale ufność rozpala je nam pod powiekami i sprawia, że wracają prosto z nieba.
Ps. Ten św. Franciszek zostanie ze mną na cały dzień. :)
Ps.2 Dobrego dnia!:)

Jedna spadająca gwiazda to jedno spełnione życzenie :)
Świecą z oddali, a jednak rozjaśnia się cały wszechświat, gdy strącone z krawędzi nieba, prosto spod stóp Perseusza, opadają na nas łagodnym, cichym światłem, niczym ptaki na ramiona św. Franciszka.

Bardzo ujmując wiersz, M.
Bonne nuit :)

jak zwykle robi wrażenie...

Są takie drogi ,które prowadzą donikąd ,ale są i takie ,które mają swój kierunek.To serce drugiego człowieka.

Kamil, na herbatkę to ja idę do Ciebie, tam jest dopiero klimacik, który uwielbiam, zatem do zobaczenia!;)

Dobrze Cię czytać. W sam raz pod herbatkę, z czajnika :)