*

Rzucić w płomienie. Podarte obłoki
Przebiegły miesiące i nie usłyszałem
Sierocych rozmarzeń, kruchych oczu starca.
Szepnęły płomienie - "Tam, w świt szeroki
Ślij ranne mgławice! niech pomkną ospałe
Pragnienia twych dziewic, kołysz je w walcach"

Odparłem - "Was pragnę, otwórzcie ramiona -
To ja. Wszystkie zadry, gestów martwoty
I cierniowe dłonie, drewniane oblicze -
Pofruną popioły, pękną szwy i cień
Zatańczy krukami, jedyny bal słoty
Zatrzasnę po wieki". Ktoś rzuci - tu skonał.