We śnie

rzeźbione przez noc
ostatni raz strumieniem myśli
do wodospadu wspomnień
bycie dotarło

było martwym ptakiem
na jasnym sklepieniu nieba
a słone tajemnice
połyskiwały na gęsiej skórze

niepotrzebne
kałużą smutku się rozlało
po brzegi niemych znaczeń
i nic już po nim, ciszą
w pamięci nie będzie się gotować