Dzień końca świata

Rozniebieszczą się chabrowo nieb błękity
Złotym pyłem sypnie słońca skarb obfity
Rosa ziskrzy się kropliście w łódź perłową
Tęcza wstęgą się wytęży marmurową
Świt rozskrzydli żagle światła purpurowo
Kolia gwiazd umai noce diamentowo
Chmury przetrą przezroczyście szyb przestrzenie
Czas pokryje ściany świata zapomnieniem
Liście ziszczą sen szumiący o zieleni
Kwiaty pełnią się wypełnią w ust czerwieni
Ludzkie stopy zstąpią bruki obojętnie
Niosąc twarze ubrane w codzienność nieodświętnie
W dzień końca świat tak zwyczajnie będzie wszędzie
Tylko mnie tak zwyczajnie w nim nie będzie.