Era jałowości

http://www.youtube.com/watch?v=Tj-AgkXLYok

rozmyte mazią bólu człowieczeństwa centrum
wyssane beznamiętnie z kolorytu swojej sytości
zaburzając rytm poniekąd istniejącego spektrum
obdarte z dobra, cierpieniem obnażone nagości

wypełnione nostalgią za przeszłości barwnością
brodzi w labiryncie sennych marzeń i wspomnień
znudzone znieczulicą i melancholii jednolitością
wodzi wzrokiem i nosem, szukając udogodnień

z całego zasobu tali liczy się tylko napęd kierowy
oby przerwać smutny, powolny ruch jednostajny
wtłoczyć ciepły strumień w chłodny splot żyłowy
na spontaniczny i miły zmienić ruch machinalny

nie żebraczy król, lecz zbłąkany tułaczką człowiek
kroczy przerażony przez niebyt, szukając niewiasty
ledwo zieje, nie prosi o pomoc, nie zamyka powiek
zmierza ku królowej serca-pewności tlą, nie zgasły

przystanął zamglony zwątpieniem, brak wyraźności
sunął tak nie wiedząc gdzie idzie, w obłęd popada
czara omal pusta, spija ostatnie krople cierpliwości
spowalnia serce i całe ciało, bojaźnie owe nie lada

zatrzymał ślepy chód, chwilę walczył z umysłem
wziął głęboki wdech i wydech, wyciszył oddechem
wszystko dostrzegł, wyczuł mocno bólu zmysłem
tkwił na środku chodnika, cofną się z pośpiechem

usiadł pod szarą kamienicą wystawiając swe ręce
empatią spójrz przechodniu, zastanów się co dasz
dziś będąc przy wielkiej nadziei, że otrzyma serce
przekaż mu siłę i wiarę, że na niego przyjdzie czas

chwyć za zmęczone dłonie, podnieś zbłąkanego
podaruj bezinteresowny uśmiech i słowo gorące
daj ciepło i nakarm wypiekiem serca chlebowego
przywróć do życia siły i zapędy głęboko śpiące...