Samotność

Rozległe pola splecione z horyzontem
Na nim zaś ani żywej duszy
Kresy bez kresów, wielkie jak obietnice
Ogromniejące ze wszystkich stron świata
Równiny rozlane na obraz i podobieństwo mórz
Śpiących, śniących, śniętych
Świętych niewyobrażeń.

Blizna z dzieciństwa, jakieś wieczne zadrapanie
Przypomina codziennie: "To cię zraniło. Pamiętasz?"
I tak samotność zostaje w pamięci, we krwi.

Uciekanie z ramion w ramiona, z ust do ust,
Od Annasza do Kajfasza, z Zachodu na Bliski Wschód,
Z choroby w zdrowie
To uciekanie od niej w nią.

Nie można pojąć, jak da się zmieścić to w jednym ciele.