Psy, to ludzie bardziej czasem, niż sami ludzie.
Kochają każdym ruchem ogona,
Dłużej niż świat stary kona,
Choć często śpią w budzie.

Ludzie, to bardziej czasem psy niż te zwierzaki.
Gryzą na oślep dary losu,
Na łąkę wychodzą z krzykiem i kosą.
Ten świat bywa samotnie smutny taki.

Bandaż hamuje rzekę życia
Całym sobą zbierając zrozpaczone krople.
Nakładają go dłonie od łez mokre,
A w zamian dni przyszłe dostają do wypicia.

Nic nigdy nie zatrzyma wydechu.
Woda płomieni ciszy nie zgasi…
Jak mogłem Ciebie tak po prostu stracić,
Że nawet milczy upragnione echo?!

Mój stróż kaskader znów światło podaje
Bym chociaż jeden krok zrobić mógł..
Za te okruchy łzy dziękuję mu.
Puls z pochyloną głową kornie pozostaje.

Czekam. To głupie, wiem. Puste ulice.
Więcej nawet, ulic już wcale nie ma.
Jest pies, muzyka, rzeka i drzewa.
A jednak czekam, choć na nic nie liczę.
Nawet na ciemność się nie gniewam.
A obok nas ciepło Niemen śpiewa…
Nie można z serca zrobić czystej tablicy,
Kiedy tak głośno, tak ciche krzyczy,
A echa nie ma.

Quid Quidem