przed drzwiami pragnień

przywykłam do milczenia
odsunęłam spragnione myśli
czegokolwiek zapomniałam
o tym na co mam ochotę

nauczyłam się żyć
pamiętając o cudzych
pragnieniach tak by
nikomu nie brakowało nic
przeze mnie

by ujrzeć na twarzach
szczery uśmiech od ucha
do ucha bezgraniczny
zrobiłam to by nie być głodną
wszystkiego

by nie było ciągle zbyt mało
czegoś nie chcąc stać się
z natury zaborczą i
pazerną nie potrafię
rzec wprost czego chciałabym

naprawdę...