Ofiarowanie
przyjdź
gdy nie wystarczy ci słońca
kiedy wiatr zdmuchnie świeczki w źrenicach
i wszystkie chmury na niebie
będą po twojej stronie
przygarnę cię resztkami światła
które zostało po gwiazdach
nie mogę obiecać nic więcej
tylko otwarte ręce
pod krzyżem ze mną uklęknij
i lęki swoje tu zostaw
jesteśmy cenniejsi niż wróble
nie tylko dni nasze
ale i włosy na głowie są policzone
30 January 2018, 13:43
Droga do Boga jest prosta, to my ją zniekształcamy kalectwem i ciężarem własnych serc.
I właśnie dlatego lubię te Twoje kapliczki :) Bo są świadectwem.
Dziękuję...
Dobrego dnia Lady Blue.
30 January 2018, 12:01
Kati i wzajemnie:)
Karolino, dziękuję, że czytasz i zostawiasz ślady, to miłe.
Witaj M., człowiek to takie dziwne stworzenie, które nie potrafi zaufać, a to cały sekret naszego szczęścia.
Poukładaj sobie zatem to wszystko, a ja tu poczekam, pod przydrożną kapliczką.:)30 January 2018, 10:34
Życie człowieka zostało umiejscowione między czasem a wiecznością, bo ponoć, jesteśmy tęsknotą Boga...
Wiersz natchniony wiarą, pełen zrozumienia istoty stworzenia i... błękitu nieba.
Muszę te słowa w sobie wygodnie ułożyć, by zostały ze mną na dłużej :)
Pozdrawiam.
