Przyglądam się życiu przez kartki kalendarzy
ile już ich pożółkło
iloma czas mnie jeszcze obdarzy?

Przez okno na świat patrzę
i podziwiam wiosnę,
że rozmawia z ptakami
tak płynnie, radośnie

i, że lato zawsze gorące,
pięknie i skąpo ubrane
nęci nas czystą wodą,
i chłodną rosą nad ranem

jesień babim latem
klamkę tarasu okręci
rzuci w parapet kasztanem
i schowa się wśród gałęzi

a zima zawsze młoda
przechadza się dumnie ubrana
w piękną biel jak panna młoda
mróz jej drogę iskrami ozdabia

I nawet jak nieświadomie wyrwę mą kartkę ostatnią
Dziękuję za wszystko kochana Ziemio,
dziękuję tobie wspaniała matko.