Na peronie drugim

Przybita gwoździem życia
do krzyża rzeczywistości
moja przyjaciółka
o oczach pełnych miłości
zwisa

Nie mogłem dać jej
ramion
ani objąć w biodrach rozchwianych
jem ptasie mleczko
z nieba płynie krew
i zastyga w ziemi zachłannej
pachnącej kawą

Papier

Zaczynam kreślić wiersze
poprawiać dla niej
inaczej patrzę na świat
wyczesując jesień z trawy.