Inkrustowane słońcem

Przy drodze zgubionej na łące,
Jak wstążka we włosach dziewczyny,
Inkrustacje żyją zachwycające
I słodkie jak górskie maliny.

Watą jesiennych chmur przytłoczony
Pielgrzym na chwilę przystanął,
Bo znikł wilgoci smak słony
I ból opuścił rany.

W drewnie podziwiał złoto
W powietrzu czuł ciepłe nuty
Siedział i szybował wysoko,
Bosy, choć godnie obuty.

Subtelne łączenia intarsji
Splecione z liniami życia
Czyniły obraz doskonalszym,
Bo wczoraj leczyło w nim dzisiaj.

Przed mrokiem Pielgrzym ruszył
Sprężyście, w słonecznych uśmiechach,
A w jego nomadzkiej duszy
Płonęły inkrustu echa.

Quid Quidem