Zagubiony...

Przez nieuchwytne biegniesz krainy
Przez ścieżki kręte, odległych czasów
Ile za Tobą jest już otchłani,
które zbyt świadomie po sobie zostawiasz
Ile tych cudów wielkich
którym szczęście zawdzięczasz czasem
Ile za tobą tych cudów małych
które w podzięce- kolejne otrzymują baty.
Kim jest ten człowiek, co krętą ścieżką zmierza donikąd
Jaką zaś wdzięczność po sobie zostawi
Tajemnic ogrom, niespełnionych czasów
Chwile życia piaski odmierzają
Słowa mimo pędu, nie nadążają
Czasem na skróty chcą iść- czytać pomiędzy wierszami...

/Azok számára, akik túl gyakran letér ... tigris