Szczurza epopeja

Przestrzeń wznosi okrzyki niemym zabrane pochodom,
Po kolumnach zwycięstwa wspina się upadła nadzieja,
Mocna cudzą słabością, zbrojna i piękna żywiołom,
Sięga kształtem idei, orężem słów – epopeja.

Wszyscy nieco strwożeni wstrzymują palące spojrzenia,
Cisza duszę przenika, jak płomień żywą pochodnię,
Głuche dźwięki przenoszą miarowych kroków melodię,
Burząc myśli stojące u progu pewnego zwątpienia.

Tak epoka czerwonych sztandarów okryła marmury,
Rwąc przeszłości płótna, roznosząc braterskie szczury,
Nadal czuć ich morowy zapach na wszystkich dworach,
A miejscami jeszcze siedzą ukryte po norach.

Na próżno szukać idei niesionej gryzoniami,
Wierząc, że najgorsze jest już za nami.