Smutne Święta.

Przerywany sen - który to już raz tej nocy?
Przesilenie zimy, mróz za oknem, już świta
Łzy na policzkach, co to są zimne jak sople
Tak samotnie spędza święta erudyta

Samotnie, gdyż nikt nie rozumie, czy na odwrót
Zbuntowany świat, czy na świat postawa buntu
Nie dowie się tego, cały czas w swym ciasnym domku
Nigdy nie poczuwszy pod stopami gruntu

Nikt nigdy nie widział, każdy słyszał, to wszystko
Żywa legenda, coroczna i ta sama
Taką nie jeden ma smutną przyszłość
I siedzi sam w kącie, twarz zapłakana.