jednoznaczny

przedwcześnie zbudzone z nocy
słońca dotykiem kwiaty
położę na poduszce

z płaszczem na ręku usiądę jeszcze
utrwale twój obraz na pamięci płótnie
uśmiechasz się przez sen

dotykam twych włosów
chłonę zapach wypełniający serce
błądzę oczami

twój smak zamykam na zawsze
w bukiecie wspomnień
już tęsknię

odchodzę jak złodziej
nieświadomy jeszcze swojego upadku
w nirwanie

żyjąc w dwóch światach
nie istnieję przecież nigdzie
martwy bez ciebie

pozostaję na wskroś samotny
o ścianę opieram dłonie
nie widzę nic
prócz pustki po tobie