Zarys szkicu

prawda to nie portret
ani akwarelowy szkic
gdy deszcz czasu
schorował tylko stopy

tęczówka rumieni się
w obiektywie igły błysk
oko wpatrzone w nieskończoność
po kliszy sumienia
dłuższą drogą spływa łza

walka cienio-swiateł
na pustkowiu zorza wchłania tęczę
tak wysysa z niej kolory

prawda - iluminacją zgody
przypadkowo spotkana
jak hata Morgana
a życie nieustannie w ramiona wtrąca
spragnionemu wodę w kaktusie
głodnemu kokos na ząb

prawda - degenerat wrażeń
czystość wspomnień dzieciństwa
nadrabia wszelki bród
od kołyski po konia na biegunach

a prawda?
zwykle na ścianie przy oknie
gdy zmysł otwierają
proporczyk zbyt zwiewny