Prawda

Prawdą jest wystrzelony pocisk,
Zdmuchnięty płomień świecy,
Puste ręce
I los zastygły w locie.

Prawdą jest obojętna cisza,
Okryta maską twarz…
Tyle ich masz…
Ją tylko chciałem usłyszeć.

Tyle miałem wiary, miłości,
Przebaczenia i smutku.
Milcząc dusiłaś do skutku.
Wyznać szczerze nie prościej?

Pusta pralnia na żetony.
Trupie światła i łomot maszyny.
Sumienie w bębnie. Bez winy
wyrzucony.

Pokaż szczęście i zabierz nadzieję,
Złam słowa, a popiołem
Moich dni posyp czoło.
Nim trzeci kur zapieje.

Poczciwy kapłan szeptem rozgrzeszy,
Nareszcie możesz Chrystusa Ciało
Przyjąć czysta, szczęśliwa cała.
Jemu zaś czynisz, co czynisz najmniejszym.

Popełniłem same grzechy:
Ufność, miłość, wiara.
Nawet nadzieja już się nie stara.
"Jestem drogą, prawdą i życiem" szepcze echo.
Hostię do ust weźmiesz zaraz,
Pokuta już wyklepana.
Przyjmiesz Go lekko.
W końcu. Tyle było starań…

Quid Quidem