Pont de l’Alma

cudowny dotyk pięknych słów!!!

Malusiu, bardzo Ci dziękuję.
Jesteś dobrym duchem tego miejsca, nie znikaj nigdy :)

Serdecznie odwzajemniam :)

Cudowne wersy :)

Pozdrawiam Adnachielu :))

A ja Tobie Art., dziękuję za smoczy wpis :)
Nie można wrócić dni, które minęły, lecz warto ocalić nadzieję, że jeszcze się spotkamy, wszak to oni żyją - a my umieramy. Lecz jak mówi mój przyjaciel egzorcysta - hehe, taki fach, cóż począć? :) - jeśli mam odejść w mrok, to tylko po długim, ognistym zachodzie.
I tego się trzymam :)
Dość więc moich smętów.
Zapewne będzie czas na to przy kolejnym wierszu :))
Póki co, kawa porankowa nr 2 :)

Bardzo Ci dziękuję za wyjaśnienie. Czasami przyjeżdżając z daleka ktoś bardzo bliski bardzo blisko odchodzi bardzo daleko. W takich sytuacjach mamy wrażenie, że mogliśmy wyciągnąć rękę, kogoś złapać, umówić się wcześniej, w innym miejscu, innym środkiem transportu, w inną pogodę, pod innym niebem... ale to nieprawda. Pozostaje nadzieją, że kiedyś się wszyscy spotkamy, może na tym, czy innym moście, w dzień słoneczny, bez smutku i żalu, bez bólu i niepotrzebnych wyrzutów, bez tęsknoty i poczucia straty.
Piękny wiersz.

Miłej soboty. :)

Kochana eM.,
o moją tęsknotę nie pytaj
czy boli
bo nie wiem czy minie...

Cieszę się, że wiersz jest Ci bliski.
Przyznaję, że dla mnie również. A choć istniał we mnie już wcześniej, udało mi się go wyrazić dopiero teraz, niejako na skutek współpracy z Garand'em, któremu, gdy chodzi o muzykę, odmówić nie sposób.
Dało mi to okazję do powrotu w te wszystkie miejsca, bez których nie znałbym szczęścia.
Ale o tym, może przy kolejnym wierszu :)

Artur, niechętnie dołączam notę biograficzną, lecz w drodze wyjątku napiszę, iż był 30 lipiec 2008 roku. Czekałem na moście pont de l'Alma - jak zawsze, gdy mój przyjaciel przylatywał z Polski.
Właśnie jechał z lotniska, gdy o naszym niespotkaniu przeważył los, ponieważ w tunelu tegoż mostu, zginął tragicznie w wypadku.
Był już tak blisko, a odszedł tak daleko...
Ten wiersz jest niejako odzwierciedleniem mojej nadziei, że choćby w ostatni dnień istnienia świata, spotkam go właśnie tam.

A póki co, posyłam pozdrowienia dla Was :)

Jest taki rodzaj tęsknoty, dla której nie można znaleźć ukojenia.
Trudno jest się odnaleźć w znajomych miejscach, gdzie wciąż się widuje ślady, tych których już z nami tu nie ma.
Rzucamy się w wir zdarzeń, by nie rozpaczać, ale pamięć serca jest nie do zdarcia.

Bardzo bliski mi wiersz, który przypomina, że każdy z nas kiedyś będzie musiał stanąć na takim moście.
Dziękuję za każdą linijkę, którą wyszarpnąłeś z najgłębszych zakamarków duszy.

Ciekawe.
Do przyjaciela, kogoś wyjątkowego?
A może do odważnego arabskiego żołnierza, który bał się... wody po kolana?
A może do taternika, który pokonał system, a nie poradził sobie z szarością i pustką po francusku?
Tak, możliwe, ale czy na pewno?
A może do płomienia tej, która wybrała wolność?...
A może tylko niepotrzebnie szukam odpowiedzi, której przecież nie muszę znać?
Jeden z trudniejszych Twoich tekstów.
Pozdrawiam. :))