Drzewo...

Pośród Twych braci stoisz dostojnie
Nie boisz się suszy, nie boisz się burzy
Tak silne jesteś, że nieba sięgasz
I swe gałęzie wyciągasz do słońca
Napawasz dumą matkę naturę
Schronienie dajesz bezbronnej istocie

Lecz spadnie na Ciebie wielka klątwa
Niesprawiedliwy czeka Cię los
Przeklinać Cię będzie wiecznie człowiek
Choć swe cierpienie odda Ci ktoś
Na Twych ramionach powiesi swe ciało
Które więziło zranioną duszę
Ciężar swych łez powierzy Tobie
Pył z jego kości spocznie u Twych stóp
I w Twoich żyłach popłynie jego ból