Posłuszna bywam dłoniom,
gdy swą historią
przekonują mnie
o tym, że nic nie trwa wiecznie.

W zaklęciu chwil
kropel rozsypanych
po policzkach na pożegnanie.

W mgnieniu oka
piszę list do siebie
atramentem goryczy
z piórem w kształcie zdumienia.

Niemożliwe...

Kwiaty w sercu
płoną motylami
życia co momentów ma kilka.