Menu
Gildia Pióra na Patronite

Satyra na samą siebie

popołudniem życia
częściej oglądam fotografie
w stawach coś mnie strzyka
zadyszka łapie
włos sam sobie stał się fryzjerem
sam się rozjaśnia i spada z żelem
policzki ze skórą już niemłodą
chylą się, witając się z brodą
na szyi jakby przybyło skóry
harmonijki widok tworząc ponury
bicepsy jak dwa puste hamaki
kołyszą się, gdy coś chwytam, coś łapię
powyżej pępka uwypuklenia
skąd tam się wzięły?
pojęcia nie mam
a tylna strona?
tu jakiś cud
czyżby to z góry spłynęło w dół?
spodnie za ciasne
gumka uwiera
raczej spódnicę teraz ubieram
nad paskiem fałda oponą zwana
luźniejszą bluzką kamuflowana
i tak ze szczupłej, drobnej damy
stałam się kopią kochanej mamy

56 927 wyświetleń
467 tekstów
17 obserwujących
  • silvershadow

    25 July 2020, 16:41

    brawo! ;)

  • Anna S.

    25 July 2020, 11:28

    Zgadza się, treść na wyrost, ale trzeba dać sobie czas, aby później szybko przywyknąć. 😊

    od yetick
  • yetick

    25 July 2020, 09:04

    Autokrytyka zawsze jest bardziej ostra w ocenie niż krytyczne spojrzenie kogoś patrzącego z boku na stan faktyczny 😉Tutaj podana z humorem i na luzie. Uśmiecham się mając nieomal pewność że jest ostro przerysowana 😊

  • onejka

    25 July 2020, 08:39

    Brawo za poczucie humoru i samokrytykę. Mimo wszystko to bardzo pogodny wiersz 🙂