Mathilda's SIX FEET UNDER
Ponury grabarz kopie mój grób.
Tam trumna otwarta już stoi.
Matylda zapada w swój wieczny sen
i nadal się śmierci nie boi.
Przede mną stoi ogromny gość
z kosą, zakapturzony.
Zaprasza, podając kościstą dłoń
w świat jego z nicości stworzony.
Byćmoże w mym życiu pojawi się ktoś
a może spełznę na dobre.
W mym sercu samotnym trwoga i chłód
i krwawi, miłości nie godne.
Lecz nagle odchodzi smutek i ból
i w zmorę okrutną się zmieniam.
Z mych oczu spogląda straszliwe zło,
spragnione twojego cierpienia.
28 August 2014, 09:50
Mati, przytulam Twe dziewczęce smutki, smutki jednak dorosłego człowieka, czekam na Twój uśmiech ( w wierszu, oczywiście):)
Pozdrawiam ciepło
28 August 2014, 09:27
Kiedyś gdy zagrałem w lotto to stwierdziłem - i słusznie że tracę realizm i nic dobrego za ty nie idzie . Dźwignąć się trzeba - popracować pomyśleć i fortuna sprzyjać będzie sama.
Ten rodzaj myślenia polecam Tobie - odrzuć pierdoły i bzdury o szatanie ( czyli śmieci )
Wyjdź w świat
Oddychaj świeżym powietrzem
Między ludźmi idź odważnie
A gdy spotka cię przykrość
To nic nie mów
Tylko wieczorem
W samotności przed ludźmi
I sobą łzę uroń.
Myśl tylko o błękicie nieba
Wcześnie rano wstań
Z uśmiechem na ustach
Choćby z wysiłku miałabyś
Szczękę połamać.
Bądź
Bohaterem dnia codziennego.
Tego i następnego.