Pogoda dziś okrutnie deszczowa.
Świat tonie cały w absurdu potopie,
Lecz zamiast wody strugą lecą słowa,
Wciągając umysły w mętną topiel.
Gwałt pędzącego szkwału przeraża
Stojących dotąd na twardej ziemi,
Gdy w znanych z dawien słów obrazach
Potrafi wszystko w popiół zamienić.
Widziałem tragedię zrodzoną z chaosu,
Jak, dotąd solidne i proste, sprawy
Ginęły w kipieli zdumionego losu,
Zmienione w nonsensu sznur kaprawy.
Miłość z kamieniem ego u szyi,
Dobro rozerwane w każdą stronę,
Szacunek do krzyża znowu przybili,
Prawda w medialnym mule tonie.
Murzyn z wyrazu staje się batem,
Rozsądek rasizmu błotem pokryty,
Ten kto był mądry, dziś jest wariatem,
Otwarte głowy grubo zaszyto.
Oto kataklizm! Śmierć ludzkiego świata,
Kiedy niedojrzałość, nęcona gniewem,
Fanatycznie rozum próbuje rozpłatać,
Tłukąc zasady bezhołowia niebem.
Ja jeszcze płynę, nauką przodków gnany,
Jeszcze oddycham sercem przez głowę.
Napiera z szumem groźnej dziczy piana
Chcąc porwać w strzępy każde ważne słowo.
Jednak dopóki tradycją oddycham,
Otchłań absurdu, choć potężna, nie grozi.
Rażony wiarą potop bzdur wysycha,
A człowieczeństwo unika powodzi.

Quid Quidem