Magiczny las

Pognała przez skraj puszczy licha sarenka
- z wieczora straciwszy ślady polany.
Samotna, znużona, strapiona przyklęka
- przedziwnie wtulona w tren leśnej ściany.

Wołają i trwożą orfejskie hejnały
- pstre, rozhulane w księżycu mgławice.
Sabatnie peany druidów rozbrzmiały
- brokatna ścieżyna zawiodła racice.

Świt rosą maił w zielonej dolinie,
W piżmowych tiulach w dom cicho wraca.
I jeszcze przystała przy białej kalinie...

Głowę w las czarny stęskniona odwraca,
A pierś nagą pali jedyne pragnienie
- wrócić nocną bryzą po pierwsze omdlenie.