przyszło umrzeć mnie z miłości a tak łatwo poszło

pod wiatr
pod prąd
a wciąż po kostki i czekasz aż coś w tobie upadnie

a może już leżysz
tylko świat się nad tobą pochyla
pod kątem
w oku

nie patrzysz przez łzy
przed siebie
jesteś i być ci trzeba wciąż na nowo

poranek budzi w tobie sen
kolorowe
i szara rzeczywistość a ty
drapiesz to serce na dłoni

może zejdzie
nie tylko kolejny paznokieć

wyrzucony jak ryba
przez te ciągłe może
może bym już to powiedział

odpuść sobie

czasem kładę w ciemno
koszula
spodnie
i nie dotyka mnie ten brud

a wilgotna od ziemi trawa
wciąż wygląda lepiej
za Twoim płotem

uchyl mi furtkę
bym mógł się w tobie położyć