Góry i dęby

Pod stopy krwawiące rzucał jej róże
I szła za nim, jak jagnię za pasterzem,
Tuląc oczyma czerwony kobierzec,
Po którym stąpać nie mogła już dłużej.

Góry, dęby dziwiły się podróży
I temu, że człowiek tak mocno wierzy,
Wplatając między przygasłe pacierze
Imię, z którego wszak szczęście się wróży.

Obłóczył ją czarnym cieniem milczenia,
Więc wszystkie słowa pod kluczem ust skryła -
Chociaż przemijał - pragnieniem goniła
Z różanej woni pełna odurzenia.