SAMA w MROKU

Podążam samotnie słoneczną aleją
a wokół mnie drzewa pełne wisielców.

Na końcu tej drogi znajduje się staw
po brzegi pełen spuchniętych topielców.

Odwracam się nagle a za mną czerń.
Wybieram jednak powrotną drogę.

Dwa kroki na przód, zatapiam się w niej,
bo tylko w ciemności odnaleźć się mogę.